Özel eğitimde yaşadığımız olumsuzluklardan sizlere bahsetmek istiyorum:
Uzaktan eğitimde evde öğretmen ve başka öğrenciler var ise dersler çakışıyor.Evde sınırsız internet olmaması bir sıkıntı.
Evde yeterli sayıda bilgisayar ,tablet olmaması bir başka sorun.
Uzaktan eğitimde evde öğretmen ve başka öğrenciler var ise dersler çakışıyor.
Öğrencilerin telefonla girmeye çalışması ve telefon ekranının küçük gelmesi de öğrencinin ilgisini dağıtıyor.
Öğrencilerimizin ekranla ilişkisi televizyon izlemenin ötesine geçmediği için ekranı ders için kullanmak biz öğretmenler için kolay bir beceri değil.
Öğrencinin ev içinde hareketlenmesi adına etkinlikler yaptırıyor,covidle ilgili bilgilendirme videoları izletiyorum.
Veli grubundan çalışma sayfaları gönderiyor,dersdışı etkinlikler öneriyor,velilerime uzman videoları gönderiyorum.
Dersleri hatırlatıyorum.
Velilerim de bu sürece iyice adapte olamadı sanırım bazen cevap alamadığım da oluyor.
İmkanları kısıtlı ise diye velilerime de aşırı ısrar edemiyorum.
Canlı ders ekranında sabırla,ümitle bekliyorum.
Özel eğitime ihtiyacı olan öğrencilerimizin heyecanı her zaman aynı olmuyor.
Okulda iken bir şekilde ikna ediyorduk uzaktan öyle zor ki.Örneğin;
dün öğrencimi ikna etmek mümkün olmadı .
Yakın olmak ,yüz yüze bakmak ne güzelmiş.
Öğretmenlik bir çocuğun elini tutabilmekte,ona gülümsemekte bazen şaka yapmakta bazen de ısrar etmekte.
Öğrencilerle aramıza giren bu covide kızıyorum.
Kızgınlık,korku,stres sardı dört bir yanı.
Yine de öğretmene düşen bu hislerle boğuşurken bile öğrenciye karşı enerjik olmak.
