Değerli öğretmen arkadaşlarım sizlere kaynaştırma öğrencilerimizle ilgili bir şeyler söylemek isterim:
Biliyorsunuz ben 4 yıl sınıf öğretmenliği yaptıktan sonra 540 saat sertifika ile özel eğitim öğretmenliğine geçtim.Yaklaşık dokuz yıldır özle eğitimdeyim.
İki branşta da deneyim sahibi olmanın da avantajı var benim için.
Sınıfçı iken derdim öğrencilerimi sınavlara hazırlamak ,müfredattaki konuları onlara vermek ,derece yapmalarını beklemek,harıl harıl çocuklara test yaptırmak idi.Kaynaştırmalarım vardı ve ben ne yapacağımı kestiremiyordum,birçok yere bu konuda eğitim için başvurduğum oldu,Kadrolu olduğum için ve Tokat’ta olduğum için çoğu eğitime katılamıyordum.
Onlar için ne yapacağımı ,nasıl yaklaşacağımı bilemediğim için de o çocuklarım için verimli günler geçmedi.Okuma yazmayı öğretemedim.Diğer çocukları sınavlara hazırlama telaşı öyle sarmıştı ki onları sınıftan farklı bir yerde görüyordum(bu acemiliğim bence)
Özel eğitimde çalışmaya başladığımdan beri şunu görüyorum ki
her öğrencinin kendi gelişim serüveninde ilerlemesi amacımız olmalı,çok hızlı ilerlemek ve çok yavaş ilerlemek veya bir süre ilerleyememek çocuk için normal görülmeli.
Her çocuk aynı hızda ilerleyecek,topluca öğrenilecek gibi düşünmemeli öğretmen.
Öğretmen her çocuğa ne katabilirim,nasıl öğretebilirim,çocuğun neye ihtiyacı var,ne istiyor,neyden korkuyor,aile desteği ,bilinçlenmesi konusunda öğretmene neler düşüyor ,bunlara kafa yormalı.
Toplumda öğretmenliğin kutsal görülmesinin nedeni ,öğretmenin bir çocuk için gösterdiği yoğun çaba.
Ailenin bile bazen ümidi kestiği çocuklarla ilgili öğretmenin devamlı ümidini yeşertmesi.
Özel eğitimde çalışırken gördüm ki aylar süren aynı veya farklı çalışmalar sonunda minik bir adım bizleri aşırı mutlu ediyor.
Bu çocuklarımız hayatta “kendileri” olarak varlar.Öğretmen karşısına gelen çocuğun istediği formatta olmasını beklememeli.Çocuğu çalışkan tembel yaramaz kaynaştırma diye ayırt etmeden çocuk olması nedeniyle kabul etmeli.
o ÇOCUK ve öğrenmek için sizin rehberliğinize ihtiyacı var.Sizin kapasiteniz rehberliğin ne ölçüde olacağını veya olamayacağını gösterecek.
Son zamanlarda aileye de çok sorumluluk yüklüyoruz.Ben bunu da çok doğru bulmuyorum ,aile de öğretmenin desteğine muhtaç.
Öğretmen her şey..Öğretmen diğer çocuklara bir şey öğretirken kaynaştırmalar için zaman kalmıyor dememeli.Yakışmaz bir öğretmene öğrenci ayırmak.
Duygusal istismar bence öğretmenin kaynaştırma öğrencileri ile ilgili tutumu,önyargıları,öğrenemez düşüncesi,sınıfta görmezden gelmesi.
Lütfen sizler şu sorulara cevap bulun:
Öğrenciyi sınıfa ait hissediyor mu öğretmen?
Sınıf çocuğu kabul etmiş mi?
Bu öğrenci sınıf seviyesinin ne kadar gerisinde?
Neyi öğrenemedi?
Niye öğrenemedi?(hızlı olunduğu için mi,örnek az olduğu için mi,…)
Yöntem ona uygun mu?
Farklı hangi yöntemler uygulanabilir?
Sosyal açıdan hangi etkinlikler yapılabilir?
Çocuk için ek etkinlikler hazırlanmalı mı?
Aile olumlu mu olumsuz mu güdülüyor çocuğu?
“Kaynaştırma öğrencisi ” kavramı kullanılmamalı.
sevgiler…
