Bu yıl bizim için garip bir yıl.Okulda devamlı maske ile dolaşmak,elleri yıkamak,dezenfekte etmek,mesafeye dikkat etmek bizleri gerçekten zorluyor.
Meğer sahip olduğumuz ne güzellikler varmış da günlük rutin içinde fark etmiyormuşuz.Şu an öğrenci ile olabildiğince temas etmemeye çalışmak da güç.Biz çocuklara “aferin” derken bile küçük bir dokunuşla sevgimizi gösteriyorduk.Bugünlerde hasret kaldık temasa.Hatta benim gibi karşısındaki öğrenciye az da olsa dokunmayı seven bir öğretmen olarak çok zorlanıyorum.Öğrenciye yaklaşınca öğretmen arkadaşım uyarıyor.
Sosyal mesafeye dikkat etmek kolay değil.
Son günlerde bizim hayatımızda sabır ve dikkat açısından değişim ve gelişim söz konusu.
Daha önceleri fevri davranırken şimdi en küçük dalgınlığa bile izin vermiyor,aşırı dikkat ediyoruz.Maskeyi ne kadar takacağımız ,mesafeyi ne kadar zaman koruyacağımız belli değil,sabretmek üzerine kurulu her hareketimiz.
Aileler de biz öğretmenler de bugünleri bir avantaja çevirmeli ve “sabır”kavramını unutan,bilmeyen çocukların hayatında bir kişilik özelliği haline getirebiliriz sabrı.
Dikkat etmeden dürtüsel davranan çocuklarımız da oldukça fazla.
Dikkat becerisini kazandırmak için de bugünler bir fırsat.
Çocuklara bir şeyi öğretmek için her anı kollamalıyız.Ben sizlere bu zor günlerin aynı zamanda eğitim adına bir imkan da doğurduğunu söylemeliyim.
Sevgiler.
