Öyle bir devirdeyiz ki şaşkınlık fark edemediğimiz bir duygu haline geliyor.Öyle olaylar duyuyor ve görüyoruz ki “Olmaz olmaz” demeyi öğreniyoruz.Geçen gün biri hakkında duyduğum bir mesele de bana bu cümleyi dedirtti.Kişiler yapmam dediğini yapar,demem dediğini der hale geliyor.Dudak ısırdığı olayların kahramanı haline geliyor.
Niye böyle?
İşin işine menfaatler mi giriyor?Yoksa bambaşka hesaplar mı güdülüyor ,anlayamıyorum.Nedir insana korktuğu şeyi yaptıran,gerçekten çok merak ediyorum.
Yıllar önce bir masalda kahraman karşısındaki kişinin zihnini okuyordu.Keşke ben de okuyabilsem!İnsanları anlamakta güçlük çekiyorum.İnsanların bir sürü maskesi var artık.Nerede hangi maskeyi takıyor ,bilmek güç.Kişiliklerinde oluşan farklılıklar o insana dair daha da korkutuyor ve yalnızlığa itiyor beni.Güvenilir olmak en güzel hasletlerden biri değil mi?Niye çoğunluk güvenilir olmadığını hareketleri ile gözümüze sokuyor.
Gördüğümün ,duyduğumun ötesinde neler hissediliyor bilsem de kişi ile ilgili yanlış yorum veya yargılarda bulunmasam.Güvensem de sırtımı yaslasam.Çok mu şey istiyorum?
