2013’te ilk yavrumuzu 101 gün kuvezde kaldıktan sonra kaybettik.
Yıl 2021 ve hala unutamıyorum,gönlümde bir yerde sızısı duruyor.
Yaşasaydı nasıl olurdu,kime benzerdi,neler yaşardık birlikte ,diye düşünmekten alamıyorum kendimi.
Onunla yaşıt çocuklar görünce anımsıyorum.Mezarı olduğunu düşünüp bir yerde toprakta parçamız var diyerek garip oluyorum.
Evlat acısının tarifi yok,evlatla yaşanmışlıklar arttıkça acısı kat kat artar bence.
Hatıralar,yüzündeki tebessüm,sesi,gözlerindeki ışık,eşyaları,odası kısacası size dokunan her şeyi…Yara olur kalbinizde düşündükçe …
Dinmez geçmez bir hastalık ölüm acısı…
Hatta ben ondan sonra olan kızımızın geceleri bile nefesini kontrol ediyorum.Onu da kaybetme korkusu yaşıyorum.Onun beni bırakmasından korkuyorum.
Sizlerden ricam çevrenizde evladını kaybeden bir anne varsa lütfen ona destek olun.Onun içindeki yangından dolayı garip davrandığı ,aşırı tepki verdiği anlar olur,onu mazur görün.O fiziken sizlerle olsa da zihni bir şekilde dünyadan uzaktadır.Onun nazına ,sözüne katlanın.
Eğer ben o anneye destek olamam derseniz de lütfen kalabalık yapmayın ve hayatından çıkın.Anneyi daha da psikolojik desteğe muhtaç etmeyin.
Acısını biz de yaşıyoruz ,ifadesini kullanmayın.Ondaki bıraktığı yarayı asla anlayamazsınız.
