Beklenti …
Hayat beklenti üzerine kurulu diyorum ben..
Bu dünyadaki davranışlarımızı iyileştirerek bile cenneti bekliyoruz.
Çalışmalarımız sonucunda başarı bekliyoruz.
İnsan ilişkilerinde ise mutluluğun yolunu beklentiyi sıfırlamakta buluyoruz .Niye?
Sadece kendin isteyip istemediğine göre adım atıyorsan karşıdakinin varlığı bir süre sonra anlamını yitirmez mi?Bencilliğe yol değil mi bu?
Burada aslında sorun olan şey aşırılığa kaçmak.
İlişkiler karşılıklı adımlarla ilerlemez mi?İlerler ama her adıma karşı adım beklemek kişiyi yorar.Siz bugün bir adım atarsınız,yarın muhattabınız adım atar,ertesi gün kimse adım atmaz,böylece karşındakini düşünerek hareket etmenin hazzını da kendi isteğinin hazzını da yaşarsın.
Denge kurma meselesi bizim sorumluluğumuzda.
Sen istemeden sadece karşıdaki istiyor diye içinden gelmeden bir şeyler yaparsan orada sorun çıkıyor.
Sen isteyerek yaptığında ise bunun mutluluğu yetiyor.Onun da senin mutluluğun için isteyerek yapma meselesi var.Alışveriş zihniyeti olmadan.
Başkasının mutluluğuna odaklanmak her zaman çözüm değil.
Zaten mutlu olup olmayacağını kestirmek de güç.
Mutlu etmek gibi bir sorumluluğumuz da olmamalı.
Kendi mutluluğumuzu sağlamakla mükellefiz .
Mutluluk etrafa dağılmayabiliyor da mutsuzluk kolay dağılıyor.
