Jane Austen’in sözü:
Mantığının reddettiğini,merhametinin savunmasına izin verme.
Yıllardır birilerinin hatrı için onlara olan sevgim için mantığıma uygun olmasa bile merhametimden dolayı “evet ” dediğim ,istemediğim durumlarda sessiz kaldığım çok oldu.Çünkü o mutlu olacaktı,onun mutluluğu benim mutluluğumun önünde idi,onun isteğinin olması benim isteklerimden önemli idi.Benden daha önemli idi işin aslı.
Yaş otuz beş oldu ve anladım ki,kendinden ve kendi isteklerinden vazgeçmek boşunaymış.
Kıymetsizleştiren bir eylem içine girmişim hep.Hatta bazıları beni kendi özellikleri ile bile suçladı.Ben net bir çizgi çizemeyen biri olarak onları öyle bir kendi özel alanıma sokmuşum ki, her haddi kendilerinde bulur olmuşlar.
Akıl vermek,fikir vermek ,yön vermek,suçlamak ,şaka yollu aşağılamak,basit görmek,cahil görmek maruz kaldığım durumlar.
Mütevaziliğin de merhametin de fazlası duygusal olarak beni yıpratır olmuş.
Artık isteklerimi,istemediklerimi söyleme zamanı..
Bir otuz beş yıl daha böyle gitmemeli.(varsa tabii ömür)
Ayıklama zamanı abartı duyguları ve bu duygulardan ötürü sergilenen davranışları.
Ayılma zamanı…
