Zaman hep kendimi değerlendirmekle geçiyor.Bazı davranışlar için kızarken,bazı davranışlar için teşekkür ediyorum kendime.
Niye kolayca güveniyorum?
Niye kolayca seviyorum?
Niye hemen açılıyorum?
Niye her şeyi anlatıyorum?
Niye inanıyorum?
Niye kötülük gelmez diyorum?
Niye böyle yapmaz diyorum?
Niye yanlışların üzerini kolayca örtüyorum?
Niye her yüze güleni dost zannediyorum?
Niye hep alttan alıyorum?
Niye hep özür dileyen oluyorum?
Niye hep niyetimi anlatmaya çalışıyorum?
Niye kim olduğumu anlatıyorum?
Niye mutlu etmek için çabalıyorum?
Niye eksikleri ben kapatıyorum?
Niye hep bana ayar verilmesine izin veriyorum?
Niye beni eleştirmelerine izin veriyorum?
Niye sınır koyamıyorum?
Niye kolayca alay ediliyor benimle?
Niye bana dair her yerde konuşuluyor?
Niye mutlu ederken mutlu edilmiyorum?
Niye kolayca siliniyorum?
Niye ardımdan gelen olmuyor?
Niye hatrım sayılmıyor?
Bu soruların cevabını düşünürken şunu gördüm:
Ben öyle yüceltiyorum ki onu,gözüm görmez kulağım duymaz oluyor.Tek amacım onu mutlu,memnun etmek oluyor.
Bu amaçla hareket edince kendimi yok sayıyorum ve o kişinin beklentisini günden güne artırıyor ,benden memnun olmadığı durumları fark edince daha çok gayret ediyor,daha çok üzülüyor ve daha çok özür diliyorum.
Karşımdakine beni düşünmesi dikkate alması için zaman bile vermiyorum.Çünkü tek gaye onun gülmesi,mutlu olması.
“İyi ki Aysel var.” demesi.(bu cümleyi duymak için çabalarım,(çok acı:((()
Başkalarını merkeze alan,başkaları odaklı yaşayan,onların sözünü dinleyen biri olmak çok kötü .
BUNA BU SENE DUR DEME ZAMANI.
Sınırları belli ,sevdiği ,sevmediği şeyler belli olan,kızdığı ,kızacağı belli olan,rahatsızlık duyacağı şeylerden haberdar olunan ,her şeye “evet”demeyen,düşünme zamanı olan,ihtiyaç olmadan,kendinden istenmeden hareket etmeyen ,gereksiz yorulmayan,gereksiz yere uğraşmayan bir AYSEL için çalşıyoruz.
Değişim önemli,gelişim daha da önemli.Alınan her yaşta ileriye doğru bir olumlu bir adım olmalı.
